Ray Cashman (US)

Loodscafé Aarschot
March 25, 2015

review & pictures: Freddie

Ray Cashman is een Amerikaanse singer-songwriter die zijn nummers doorgaans haalt uit het rauwe leven met niet in het minst zijn eigen ervaringen. ‘A Gumbo Troubadour’ zoals hij het graag hoort die opgroeide in Texas waar hij zijn tijd doorbracht met het beluisteren naar oudere bluesgitaristen met als comfortfood BBQ sandwiches die later werden doorgespoeld met een Bud. Door het luisteren naar die doorleefde verhalen kwam de interesse bij hem op om ook maar te gaan schrijven en door te gaan reizen kwam de inspiratie vanzelf waardoor hij al zoveel teksten heeft geschreven dat hij nog moeilijk het aantal kan herinneren.

Toen Ray Cashman in 2007 samen met Grant ‘Gabby’ Brown op de bluesharp en Jimbo Mathus op instrumenten van allerlei aard zijn Texassippi Stomp uitbracht werd dit album meteen genomineerd als ‘Best Traditional Blues Album’ van dat jaar. Cashman zijn laatste album ‘Rough and Tumble South’ dateert van 2012 maar eind mei brengt hij in zijn ‘homeland’ zijn nieuwe ‘Desolation’ uit. Onder het wakend oog van Ozzy van de Loo van ‘Chulahoma Music’ toert hij op het moment door België, Nederland en Frankrijk en vanavond is hij hier te gast in het Loodscafé te Aarschot. Na vanavond kan je hem nog op twee locaties in Nederland gaan zien waarna een lange reeks van optredens volgen in Frankrijk maar vanavond krijgen we dus alvast een voorsmaakje van zijn album ‘Desolation’.

Woensdagavond is eens iets anders dan de gebruikelijke singer-songwriter op zondagnamiddag en maar hopen dat het vanavond ook zal loslopen voor deze Ray Cashman. Met op het menu (bijna) uitsluitend de rauwe Mississippi Delta sound is er een kleine verandering op te merken bij de toeloop van de geïnteresseerden die voor deze avond cultuur verkiezen boven de luie zetel en dat vinden we uiteraard altijd bewonderingswaardig. Ook bekende gezichten natuurlijk en zo weten de Jassie en Jokke dat hun ‘Loodscafé’ zijn draai begint te vinden want eerlijk het is hier al steeds goed tot top geweest met de programmatie en want bij de start nog een beetje op een loterij leek is nu een winner.
Voor aanvang hebben we nog een gesprek met Ozzy van Chulahoma Music en met Ray Cashman himself en blijkt dat deze bluesman zeer toegankelijk is en uiteraard de liefde voor onze bieren al meer dan hoog in het vaandel draagt, al komen er vragen op met een mix van Orval en Duvel maar hé wij bluesmannen kunnen toch tegen een stootje en zijn goed getraind.

Stipt op tijd neem Ray Cashman zijn ‘Martin’ ter hand en samen met zijn drummer (linker voet) op het beatbokske start hij voor een avond vol met aangename akoestische blues en ja we zijn wat tevreden dat ook hier in ‘Osschot’ eens teruggegrepen wordt naar deze tak van de blues en de Vic van Varenwinkel knikt ook met volle overtuiging van ‘yes’.

Al moet zijn nieuw album nog officieel worden voorgesteld kunnen we nu al getuige zijn van de sterkte van deze Ray Cashman die een uitzonderlijk goede songwriter is en ons mee op sleeptouw neemt met zijn rauwe stem ergens tussen Bob Dylan en Cat Stevens. Met een verbloemde uitleg over de lokale lekkernij ‘Crawfish’ of rivierkreeftjes zoals wij ze kennen raken we samen met Ray op drift met zijn ‘Mud Bug’.
Tijdens de eerste set krijgen we heel wat van zijn nieuwe album voor de kiezen en eerlijk ik kan niet wachten om dit album volledig te kunnen beluisteren waarvan we uiteraard een recensie zullen posten op Keys and Chords. Nummers al ‘Let The Good Times Roll’ over New Orleans worden ook als een promotie campagne bezien om het bezoek van deze stad op je ‘bucketlist’ te zetten. Pure ‘Delta’ sound krijgen we zeker met de titeltrack van zijn album ‘Desolation’ een nummer dat bijzonder pakken is om naar te luisteren. Op de vraag waar de voorkeur naar uitgaat van het ondertussen vol gelopen Looscafé is de keuze tussen een nummer over ‘woman & weed’ of ‘moonshine & snakes’ logisch en kenden we onderhand het antwoord al …both of course! Na een drie kwartier die zijn voorbijgegaan zonder dat we het beseffen is het tijd voor de ‘Union break’ en uiteraard tijd om de CD verkoop op gang te trekken.

Ray Cashman start deel twee op hetzelfde elan en zo kunnen we terug enorm genieten van nummers als ‘Tennessee Blues’ maar ook van bekender werk als ‘61 Highway’ van Mississippi Fred McDowell. Ook tijd om van Orval naar Duvel om te schakelen en het lijkt wel of den ‘Duvel’ er mee is gemoeid want na de eerste slok schakelt Ray over naar werk van de man die zijn ziel aan de duivel verkocht en met ‘Ramblin on My Mind’ uit 1936 wanen we ons nu echt in een heuse juke-joint.
Naar het einde toe worden er enkele country bluesjes ten beste gegeven en de echte blues adepten zaten toen al in de spreekwoordelijk zevende hemel.

Niet echt gekend deze Ray Cashman maar wat heb ik genoten en zo ook het merendeel van de aanwezigen hier in het café en als een ‘Seasick Steve’ hier grace and glory kan verdienen moet het met deze Ray Cashman zeker ook kunnen en daarmee leggen we de lat voor ‘Chulahoma Music’ uiteraard een stukje hoger. Respect Ray!